Anasayfa
Hayatı seviyordum, yaşamayı. İnsanların gözlerine bakınca onların mutluluğunu görmeyi. Ama her zaman herkes mutlu olamıyordu. Ben bile mutlu ve mutsuz olduğumu bilmiyordum. Her an her şey değişebilirdi. Bu düşüncelerimden uzaklaşıp kendimi Genevieve'in konuşmasına yoğunlaştırmaya çalıştım. Güzel bir kafede sıcak kahvelerimizi yudumluyorduk. Ah Genevieve... Yine erkeklerden bahsediyordu. Her zaman beni erkekleri sevdirmeye çalışmıştı. Ama şu gerçek ki ben babamdan başka erkeği sevmiyordum. Genevieve birden karma karışık saçlarını geriye atıverdi. Saçlarını öyle bir attı ki resmen yüzüme çarptı. Erkekleri sevmek bu kadar zor muydu? Evet zordu. En azından benim için. Eski sevgililerinden bahsediyordu. Bunalmaya başlamıştım. Duvarlar üstüme üstüme geliyordu. "Benim ilgi alanlarımdan konuşmaya ne dersin? Mesela derslerden?" Konuşmamla öyle bir durdu ki sanki yanlış bir şey söylemiştim. Kısa bir süre sesizlik oldu. Önümdkei kahvemden bir yudum aldım ve yerine bıraktım. Konuşmaya pek niyeti yuktu sanırım. Konuyu benim açmamı bekliyordu. Yine dayanamamıştım. Arkadaşlarımı kırmaya dayanamamıştım, yenik düşmüştüm. "Bu aralar hayatında birileri var mı?"
